Je hebt het misschien wel voorbij zien komen op de uitnodiging van mijn boekpresentatie: het stroopwafellab. In dit lab konden bezoekers experimenten doen met stroopwafels en thee. Op zoek naar antwoorden. Beter gezegd: op zoek naar vragen waar een antwoord op is.

Ik ben uitgeput van steeds volhouden en al die triggers aangaan. Nu is er niets meer. Drie maanden geen ziekenhuis, niet meer sterk hoeven zijn. Ik ben op. En als ik echt helemaal op ben, dan wil ik dood. Dokter Thijs hoort me aan en geeft me de tip om even geen grote vragen te overdenken. “Alleen maar vragen stellen waar een antwoord op is. Dus ook je omgeving laten stoppen met vragen stellen over behandelen,
kanker, toekomst, enzovoort. Laat ze je maar helpen met beantwoordbare vragen zoals: Wat is er vanavond op tv, wat voor weer wordt het morgen, wat ga ik straks eten en wanneer moet Rollo naar buiten?” Jenine luistert mee en deelt dit advies meteen in de ziekenhuisapp. ‘s Avonds schrijf ik zelf aan mijn vertrouwde ziekenhuisgangers; “Het is levenslang en daarin weer proberen leven te vinden. En nu eerst accepteren dat de koek op is nu deze hele periode die achter me ligt.” Jan Egbert reageert: “Ja en dan komt het aan op levenskunst. Wanneer het relatief goed gaat: dat vieren. En als het slecht gaat: dan zien wat nodig is.” De anderen helpen me die avond met vragen naar televisieprogramma’s, mijn tuinplannen en lievelingskunstenaar.

Dokter Thijs wist dat ik niet echt dood wilde, maar dat de koek op was. Teveel vragen, teveel onzekerheid. Mijn toekomst was ineens 180 graden gedraaid en had een andere kleur gekregen. Zonder meteen mijn toestand tot crisis uit te roepen, hielp hij me de komende uren behapbaar te maken. Alleen nog maar vragen waar een antwoord op is. Maar mijn brein draaide overuren. Ik kon niet stoppen met denken.

Warme kruidenthee met daarop een stroopwafel is mijn lievelings. Vanuit mijn bed observeer ik hoe de thee voor een lichtbruin wolkje zorgt in het kokende water. Hoelang kan de stroopwafel blijven liggen voordat hij instort en in het water verdwijnt? Het lijkt een vraag waar een antwoord op is. Toch is het antwoord niet zomaar gevonden. Er zijn verschillende parameters van invloed op de tijd dat de stroopwafel kan blijven liggen. Hoe vol het theeglas is, is van belang. De warmte van het water, de grootte van het glas en het moment van opleggen. Na één minuut is de stroopwafel precies goed en de stroop lekker zacht. Na drie minuten wordt het kritiek en is de stroopwafel de instorting nabij. Ik zou nog kunnen uitzoeken of de smaak van de thee en het merk stroopwafels van invloed is. Dokter Thijs moest eens weten wat hij veroorzaakt met zijn opmerking: “Alleen maar vragen bedenken waar een antwoord op is.”

Het is allemaal nog niet zo simpel. Want de ene vraag veroorzaakt weer een volgende vraag. “Wanneer is de stroopwafel het lekkerst?”  roept de vraag op: “Wat is de definitie van lekker?”  Mijn hoofd werd niet rustiger, maar er gebeurde wel iets anders. Ik zette mijn zintuigen aan. Ik bekeek de thee. Voelde hoe warm het water was. Proefde de smaken van de wafel en de stroop. Om het hip te zeggen: Het bracht me in het hier en nu. 

In de aanloop naar de boekpresentie kwam ik op het idee van het lab. “Wat is het nut van deze onderzoeksvragen?” vroeg een collega. “Ik vind het onzinnig, maar ik kom wel een stroopwafel eten.”  Ik kan best een hele verhandeling houden over het nut. Maar eigenlijk vind ik het veel leuker om soms iets te doen waarbij nut niet op de voorgrond staat. Gewoon doen en kijken wat er gebeurt.