Wanneer mijn leven weer eens een onverwachte wending neemt, is dat voor mij een aanleiding om een kunstproject te starten. Toen ik met de bobbel in mijn nek naar het ziekenhuis moest zette ik al mijn zintuigen open. Ik begon tegelijkertijd met alle onderzoeken ook met verzamelen. Omdat ik wist dat er een kunstproject van maken me zou helpen om grip te houden. Welke kant het op zou gaan lag nog helemaal open.

Het is 10.25. We zitten in de wachtkamer. Nog vijf minuten op de timer. Dan zie ik de KNO-arts eraan komen. Vijf minuten te vroeg. Hij loopt naar iemand anders toe en nodigt diegene uit om verder te komen. Vertraging dus. Mijn uitslag heeft vertraging, met 10 minuten. Mijn zenuwstelsel kan dit niet aan. Iets verderop rammelt een schoonmaakkarretje. Ik schrik en mijn linkerhelft valt uit. Ik zak half voorover. Jos zet me weer rechtop. Ik haal adem, zo rustig mogelijk, en bestudeer elk detail van de QR-code die op mijn afsprakenticket staat. Als je maar lang genoeg kijkt ga je er vanzelf dingen in zien.

Er volgen nog heel veel nieuwe QR codes. Inmiddels had ik ontdekt dat je daar dingen in kan zien. Ik ging los met spelen met vorm en kleur. De QR-creaties verbeelden het gevoel wat ik had. Ik combineer met het behangetje uit de wachtkamer. Soms is het een doolhof of een computerspelletje waar je de kankercode in moet verzamelen. Nog steeds maak ik van iedere afspraak een beeldende weergave van mijn ervaring.