De afgelopen week was ik mijn eigen sociale werkplaats; een productielijn met gevouwen doosjes, boeken, kaartjes, boekenleggers en stickers. Bezorgroutes uitstippelen en labels voor de verzendingen printen. Het was eigenlijk best lekker om iets om handen te hebben.

Nu is het leeg in huis. Ik kan weer aan tafel zitten. Die tafel voelt ineens heel groot, nu er ruimte is. Mus is uitgevlogen en ik blijf achter met het lege nest. Wat zou ik graag achter Mus aanvliegen om te kijken of hij een zachte landing maakt. Of hij eerst weggelegd wordt, of meteen gelezen. Ik voel me verantwoordelijk voor wat Mus aanricht. Ik wil zorgen voor degene bij wie het triggert, omdat het eigen ervaring raakt. Ik wil Mus een duwtje geven richting zorgverleners. Ik wil dat Mus tjilpt bij de ingang van het ziekenhuis “Lees mij en doe er je voordeel mee.”  De eerste landingen van Mus kan ik nog volgen. Ik krijg foto’s en berichtjes van directe vrienden en buren. Dat Mus verzonden is in een bedje van kaartjes en boekenleggers, persoonlijke woorden hier en daar, geeft blije reacties. Mus is dan wel dood, maar verspreidt toch volop leven.

De eerste reacties komen binnen.

“Het is zichtbaar met veel zorg ingepakt. En wat heb je het onwijs mooi, pakkend, kwetsbaar en helder beschreven. Ik ben onder de indruk.”

“… Hoe je al die shit weet om te vormen tot een vruchtbare bodem van iets moois. Je levenshouding is voor mij een voorbeeld.”

“Je geeft zorgpersoneel hiermee goud in handen. Je maakt duidelijk dat als het wel goed gaat, dat niet zomaar mooi meegenomen is, maar dat er dan ook daadwerkelijk iets kan helen.”

“De waarde voor anderen en professionals is groot, maar ik vind vooral de toon, de humor en de invalshoeken zo super fijn om te lezen. Daar zit voor mij jouw levenskunst in. Een echt Roos boek.”

“Indrukwekkend mooi geschreven. Ik kan zo lachen om je humor, je woordjes die je dingen geeft. Ik werd weer bepaald bij dingen. Wat een opmerking kan uitwerken. Dat je het nog zo goed kan bedoelen, maar toch de plank zo mis kan slaan. Dat jij en anderen zo hard werken om het leven te leven. Dat besef ik me echt maar half.” 

Het gaat mij niet om complimenten, al zijn die altijd mooi meegenomen. Ik ben blij om te horen dat mijn boek niet als hele zware kost wordt ervaren. Dat mijn directe toon en humor bijdragen aan dat het behapbaar blijft, ook al is het onderwerp niet bepaald licht.

 Nu vliegt Mus verder en verder. Ik moet hem laten gaan. Mus is op missie, voor traumasensitieve zorg en meer ruimte voor de ervaringen van anderen die leven met de gevolgen van trauma. Terwijl ik dit schrijf hoor ik het getjilp van familie huismus in de tuin. Mus is gelukkig niet alleen.

Mijn boek Tegelijkertijd is vanaf nu te bestellen bij de lokale boekhandel. En online te koop. Tegelijkertijd, Roos Steen | 9789083469904 | Boeken | bol