Het zal je door mijn enthousiasme vast niet ontgaan zijn, dat mijn boek er bijna is. De proefdruk in handen krijgen, was een bijzonder moment. Eindelijk zijn al mijn schrijfsels en tekeningen omgezet in een echt boek. Binnenkort ook voor jou verkrijgbaar. Ik krijg regelmatig dezelfde soort vragen over de vormgeving en de inhoud. Ik ga nog niet alles verklappen, maar op een aantal prangende vragen zal ik vast antwoord geven.

Is het een verzameling van je blogs?

Nee, alles wat er in “Tegelijkertijd” staat, is nog niet ergens verschenen. Behalve mijn blog  ‘traumasensitief werken’, die heb ik als bijlage toegevoegd. Het boek gaat over mijn eerste kankerjaar. Eigenlijk nog iets daarvoor. In de periode dat ik onderzocht werd of het kanker was zocht ik naar informatie en ervaringsverhalen. Wat mij opviel is dat bijna alle verhalen beginnen met de diagnose en vervolgens de behandeling. De periode voor de diagnose vond ik eenzaam en ingewikkeld. Daarom heb ik er over geschreven. Het hele eerste deel van “Tegelijkertijd” gaat over de periode van de ontdekking van ‘bobbel’ tot de diagnose kanker. De schrijfstijl van mijn boek komt wel overeen met mijn blogs. Het zijn korte hoofdstukken die elkaar chronologisch opvolgen, maar ook los van elkaar te lezen zijn. Humor ontbreekt ook zeker niet. De blogs op mijn website roosachtig.com beginnen waar mijn boek eindigt.

Dissociatieve identiteitstoornis kort je toch officieel af met hoofdletters?

Klopt, meestal wordt DIS in hoofdletters geschreven. Ik vind dat persoonlijk in een boek niet mooi staan als dat in een zin steeds zo heftig eruit springt. Dis is in kleine letters ook een woord en dat is verwarrend. Dus daarom heb ik in het boek gekozen voor Dis met één hoofdletter.

Je hebt het zeker als verwerkingsproces geschreven?

Nee, als ik wil verwerken, schrijf ik wel in mijn dagboek. Ik schrijf omdat ik een missie heb, namelijk de wereld van de medische zorg en de wereld van de psychiatrie bij elkaar brengen. Ik hoop dat mijn schrijven zorgprofessionals aanzet tot denken en praten over traumasensitief werken. Daarnaast merk ik dat het waardevol is voor andere mensen met PTSS en DIS dat ik woorden geef aan datgene wat zo moeilijk te verwoorden is. Voor mij heeft schrijven daarom niets met verwerken te maken. Wel met betekenisgeving en zingeving. Het idee hebben dat het nog zinnig is dat ik hier rondloop en wat dingen aankaart. Ervaringskennis heeft als doel om iets in beweging te zetten. Hoe dit terug te zien is in mijn schrijven, verwoordde ik al eens in deze blog  Peper – (roosachtig.com)

Hoezo helpt kanker bij het herstellen van DIS?

Mijn trauma’s hebben deels te maken met het ziekenhuis. Ik had besloten daar nooit meer naar terug te gaan. Ook bij de huisarts kwam ik vrijwel niet. Met de komst van de bobbel in mijn nek stond ik voor een dilemma. Het idee dat het kanker zou kunnen zijn en ik dat nooit zo weten als ik het niet zou laten onderzoeken, gaf meer onrust dan toch maar naar het ziekenhuis gaan. Ik moest dus mijn grootste angstmonster in de bek kijken. Dat proces is heel helpend geweest.

De ondertitel zou ik ook om kunnen draaien. Hoe DIS me helpt bij het omgaan met kanker. Want dat is ook waar. Het is er allebei, tegelijkertijd.

Waarom die mus? Ik vind jou eigenlijk best levendig.

Het is de cover van mijn boek en niet van mijn leven. De mus heeft met het spreekwoord te maken. Daarvoor moet je toch echt het boek lezen. In het boek staan trouwens ook tekeningen van levende mussen. Maar het musje op de voorkant is toch eigenlijk ook best lief? Ik ben wel een beetje van ‘em gaan houden.

Meer weten over “Tegelijkertijd”, check dan: boek “tegelijkertijd” – (roosachtig.com)