“De komende donderdagen kan ik niet, dan heb ik bootcamp” “Wat ga jij doen?? Ben je helemaal gek geworden.” “Nee hoor, dat was ik al. Het is met de Aya’s.*” “Oh zeg dat dan meteen.”

Een paar weken eerder:

Ik hang wat rond in de hal van het kankerinloophuis als mijn oog valt op een nieuwe flyer in het rek. ‘Aya bootcamp’, lees ik. Samen met andere Aya’s iets doen, in plaats van alleen maar praten, lijkt me leuk. Maar bootcamp… dat kan ik vast niet. Ik lees dat bij deze outdoortraining het niveau aangepast wordt op wat je aankan. Ik krijg meteen beelden voor me waarbij iedereen over tractorbanden springt en ik ernaast drie keer met mijn armen sta te zwaaien. Want zo voelt het als ik samen met anderen sport. Ik doe Pilates in het zwembad en ik ben de enige die de oefeningen zonder gewichten doet. En er was een wat oudere man in de oefenzaal van de fysio die heel gelukkig was dat hij meer kilo’s weg kon duwen dan zo’n jonge meid als ik. Ik wilde het niet, het raakte me toch.  Maar dit is met de Aya’s, dus doe eens gek. Ik zet mijn naam op de lijst.

Een beetje ongemakkelijk in mijn sportkleren fiets ik een paar weken later die kant op. Ik heb geen geld en geen zin om voor alles wat ik doe verschillende schoenen te kopen, dus ik ben hier op de schoenen waarmee ik ook tuinier. Gelukkig gaan we buiten sporten, anders laat ik vast een spoor van modder achter. Het is nog onder de 10 graden en het miezert. Bij gebrek aan thermolegging heb ik twee leggings over elkaar aangetrokken. Zodra ik de anderen zie, ben ik opgelucht. Dit is echt anders dan me aansluiten bij een groep fanatieke sporters die allemaal gekleed zijn volgens de laatste sportmode.

Vooraf heeft iedereen Jenny, de trainster, gemaild met waar je ongeveer staat qua bewegen. “De eerste keer is toch vooral ontdekken wat lukt en hoe de reactie daarna is. Geef vooral aan wat je merkt.” Tja, daar ben ik niet zo goed in. Ik voel dat in het moment zelf niet. Dus ik doe lekker mee met squats, lunges, mountain climbers en de superman. Het voelt best wel stoer zo buiten op een matje. Alsof ik echt aan het sporten ben. Eenmaal thuis plof ik op de bank en slaap vervolgens ruim vier uur. De dagen ernaar kan ik nauwelijks mijn dagelijkse dingen doen door de spierpijn. Ik vind het zelf lastig om hier een grens van te maken en te mailen dat het voor mij te zwaar was. Die conclusie moet Jenny maar trekken, dus ik mail dat ik vijf dagen spierpijn heb gehad.

De keer erna doe ik rustiger aan. Wat ik zo fijn vind is dat ik zelf niet na hoef te denken. Bij Pilates ben ik toch steeds in mijn eigen hoofd de oefeningen aan het aanpassen. Nu zegt Jenny wat ik moet doen. We doen vaak met z’n vijven ongeveer dezelfde oefening. Waar ik met mijn handen de lucht wegduw, doet een ander push-up tegen de auto en weer een ander op de grond. Dat geeft toch een gevoel van samen sporten en op dezelfde plekken je spieren voelen.

Ik heb er iedere donderdag weer zin in. Niet alleen het haalbaar bewegen in de buitenlucht is fijn. Ook het sociale aspect is belangrijk. Al eerder heb ik geconcludeerd dat ik ‘tweede cirkel contacten’ mis. Wanneer je contacten opdeelt is er de binnencirkel met nabije vrienden. In de tweede ring de collega met wie je altijd samen luncht, je tennismaatje en de buren die je dagelijks op het hondenveld treft. Daarbuiten de mensen die je groet in de kerk, de winkelmedewerker die je van naam kent en altijd een praatje mee maakt, enzovoort. Dichtbij vriendinnen heb ik wel en spreek ik ook regelmatig. Die derde kring ook wel als ik buiten de deur kom. Maar de tweede cirkel is vooral door verlies van werk en sport behoorlijk uitgedund. Ik ervaar nu bij de Aya’s weer hoe fijn het is om elkaar regelmatig tegen te komen en dingen te delen, zonder dat het meteen intense vriendschappen hoeven te worden. Gewoon lekker samen bewegen en daarna nog even wat drinken.

Ik ben er niet alleen in dat ik verbaasde reacties krijg als ik zeg dat ik bootcamp. Er waren al verpleegkundigen die zich zorgen gingen maken. Toch willen we de naam niet veranderen in ‘outdoortraining.’ De parkeerplaats waar we trainen kijkt uit op een natuurgebied waar veel mensen hardlopen en fietsen. Terwijl wij zoals bij ‘Nederland in beweging’ aan het appels plukken zijn, wordt er vanuit het fietspad naar ons gekeken. “Dit is bootcamp, hoor”, roep ik. De anderen moeten lachen. Ja, dit is bootcamp. Nu de autobanden nog. Gelukkig is het tijdens de laatste training droog en heeft Jenny inderdaad autobanden meegenomen. We krijgen ieder een band en rennen er achteraan over de parkeerplaats. Even later gaan we overgooien. “Ik vind dit spelen zo leuk!” “Ja, en dan ga je meteen te hard.” Het is maar goed dat er een trainer bij is.

* Aya’s betekent jonge mensen met kanker.