Ik heb steeds meer zin om leuke dingen te doen. Een keer extra op vakantie, de zee zien, naar een museum in Amsterdam. Het liefst doe ik dit samen met iemand. Het lijkt soms dat de mensen om mij heen de noodzaak nog niet zo zien. Ze hebben het druk en ik leef nog wel tien jaar. Ze weten nog niet van mijn besluit om niet alle behandelingen te doen. En ik ga liever nu 3 kilometer lopen langs de zee, dan straks in een rolstoel met de wensambulance. Met mijn zusje had ik hier een gesprek over. Het is voor mij ook een les in mijn behoefte aan te geven. Aan de mensen om me heen laten weten dat ik nu wil leven. We hebben het over een bucketlist. Ik vraag haar wat zij nog graag zou doen als ze in mijn situatie zou zitten. Ze zegt: ‘ik zou nog wel een paar dagen door de bergen willen hiken’.

Die opmerking blijft bij me hangen. Dat is dus het rare van bucketlisten. Iedereen heeft tegenwoordig een bucketlist. Ik vraag me af of dat wel een echte bucketlist is, zoals een bucketlist bedoeld is. Gaat het niet over wat je nog wilt doen als je weet dat je nog een bepaalde tijd te leven hebt?  Of is het meer een lijstje over wat je allemaal wilt doen in je leven? Daar zit namelijk een cruciaal verschil. Als je weet dat je nog maar een bepaalde tijd hebt, is er meestal een reden voor dat je dat weet. Namelijk een bepaalde ziekte. Of je moet nu al weten dat je over een jaar vermoord gaat worden, maar dat lijkt me sterk.

 Als je ziek bent, kan je niet meer alles wat je echt zou willen. Er is namelijk een zieker wordend lichaam. Mijn lijstje van nu is zoveel anders dan mijn lijstje zonder kanker. In gedachten maak ik dat lijstje. Ik word er verdrietig van. Het is een lijstje van vervlogen dromen: trouwen. Moeder worden. Lange reis door Noorwegen naar het noorderlicht. Uit de Wajong en zelf mijn geld verdienen. Van betekenis zijn als ervaringsdeskundig onderzoeker. Op zeilvakantie. Wildkamperen.

Ik probeer een realistische lijst te maken. Het lukt me niet. De vervlogen dromen vliegen nog rond in mijn hoofd.

Na een aantal weken schrijf ik toch af en toe iets op:

Een paar oude vrienden bezoeken. Naar het rijksmuseum. De zon in de zee zien zakken. Het uitgeven van mijn boek meemaken. Een expositie van mijn beeldend werk. Misschien toch een keer naar Noorwegen En een middagje zeilen.

Maar vooral een ketting rijgen van allemaal kleine genietmomentjes. Met een kop thee en mijn lievelingschocola in de zon zitten. Balletje gooien met Rollo. Een wandelingetje met een vriendin. Of alleen met Rollo met m’n kop in de regen. Gewoon iedere dag een klein beetje veel leven.